Finisterre

 

Santiago de Compostella , Most … Vigo

Nocleg – Rua Belavista – Marbella – Muros – Serres

Łódki  glony –  Esteiro

 

 

 

 

  

 

 

                          

 

 

          

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

FILM KADZIDŁO  – SUPER !

 

 

 

 

 

 

 

Remoulins  –  Pont de Guard

 

 

 

,

DODATKI

 

 

 

 

Część  1

Droga do Baden Baden – non stop

 

No to ruszyliśmy . Z początku szło nieźle . Do Berlina bez problemów. Pomyślałem , że jak tak dalej pójdzie to faktycznie dwa dni i jesteśmy w Lizbonie. Plan był prosty . Bez oglądania się na cokolwiek gnamy prosto do Lizbony i żadnych odstępstw . Jeżeli będziemy się zatrzymywać i zwiedzać to nie dojedziemy nawet do Hiszpanii. W końcu przed nami kawał Polski ( 470 km ) , Niemiec  ( 930 km )  Francji ( 1000 km  ) Hiszpanii ( 600 km )  i samej Portugali do Lizbony ( 350km  ) . Bagatela  ( 3400 km ) . Ilość atrakcji po drodze wręcz niebywała a o tych niedaleko od trasy jeszcze większa.  Mieliśmy zamknąć oczy , zacisnąć zęby i jazda.

 Od granicy droga niemal pusta

     

Od Berlina najpierw trochę pada

później mgła

Na środek i jazda

Lubię jeździć nocą ale bez przesady. Nie w mleku i deszczu. Cisnę jednak około 120 km/h .

O świcie się rozpogadza i mgła się trochę podniosła. .

Na parkingu zaskakuje mnie tabliczka informująca o afrykańskim pomorze świń i prośba , żeby wszystkie odpadki wyrzucać do specjalnego , szczelnie zamykanego kosza.

Mijamy Lipsk , Norymbergę , zmienia mnie Iwonka . Dojeżdżamy do Karlsruhe tu znowu zmiana.

 Z Karlsruhe na południe wzdłuż Renu do Francji lub Szwajcarii niecałe 200 km . Jeszcze nie wiemy którędy dalej pojedziemy .

Płaski teren którędy poprowadzona jest autostrada  to Nizina Górnoreńska. Ren tuż , tuż . Tak od dwóch do pięciu kilometrów. Te górki po lewej to północny  Schwarzwald. Oczy mamy cały czas „zamknięte” ale wystarczyła chwila . Magiczna nazwa Baden Baden i pękliśmy .

 No w końcu to nie byle co. Bardzo znany kurort . Dla naszego pokolenia kojarzący się dodatkowo z jakimś pierdołowatym ale znanym z występów w PRL- owskiej Polsce zespołem o tej samej nazwie i dowcipem krążącym wokół niej . Baden –Baden  ( ? ) – nie musisz mi dwa razy powtarzać 🙂

 Do tego będąc do tej pory kilka razy w austriackim Baden aż prosiło się o porównanie .

 Zielono, pogoda coraz lepsza , aż się prosi . Dochodziła  dziesiąta. Co było robić ? Z drugiej strony 1250 km za nami . Należy nam się , choćby śniadanie.

 Zjeżdżam z trasy , później okaże się , że zupełnie niepotrzebnie bo dalej jest jeszcze jeden wjazd a przez to tracimy sposobność zobaczenia Kościoła Św. Krzysztofa  o ciekawym , nowoczesnym wyglądzie. Ma on kształt piramidy ale o tym dowiemy się dopiero później.

Znaki prowadza mnie do miasta wzdłuż jakiegoś kanału i linii kolejowej . jest jakaś małastacyjka

Specjalnie nie wiem wiele o Baden Baden tyle tylko , że to znane niemieckie a wcześniej francuskie uzdrowisko , że tu właśnie odbywają się tez różnego rodzaju szczyty i międzynarodowe spotkania i festiwale.

Wjeżdżamy do miasteczka .

  Zbliżamy się do ronda , tuż obok pokazują się dwa ogromne , srebrne spodki . Pomyślałem , że to jakieś hale sportowe lub tory kolarskie . Wyglądały ciekawie . Chwytam za aparat ale Iwonka szybko sprowadza mnie na ziemię mówiąc , żebym się nie podniecał bo to zwykłe markety. No fakt widać wielki napis Media Markt.

Wjeżdżamy do miasteczka .  Wysokie kamienice , ruchliwe ulice , autobusy . Nijak nie przypominało to Krynicy czy Ciechocinka .

Z czasem jednak zaczęły się małe zielone uliczki .

Niestety od razu jest strefa niedostępna

Niby wczesna wiosna a zielono już tu jak latem . Kwitną wspaniale glicynie , laurowiśnie obsypane białymi kwiatkami nawet bez .

Specyficzny klimat > Ba ! w końcu uzdrowiskowy.

Jestem wrażliwy na skutery i motocykle , podoba mi się to podejście.

 Z wolna dojechaliśmy do małego placyku z bazarkiem i wielkiego kościoła .

Jakiś taki nieniemiecki , raczej wygląda na włoski. To Bernhardplatz i Bernhardkirch. Trzeba rzucić okiem.

Weź tu się teraz zatrzymaj , wszędzie zakazy , parkometry i te ich znaki z zaznaczoną jedną albo dwoma godzinami . No i ten nieszczęsny niemiecki. Językowo Niemcy zwykle mają wszystkich w d… . Nie chodzi o rozmowę ale o wszelkie napisy na ulicach , gdziekolwiek.

Trafiam wolne miejsce i parkuję . Próbujemy cos rozczytać na parkometrze ale skąd .  Wydaje mi się , że mamy fart bo podjeżdża samochód i słychać polską mowę . Pani już nie pierwszej młodości ale ewidentnie gada po polsku. Okazuje się , że jest opiekunką czy pielęgniarką starszej niemieckiej rodziny. Widać nie ma lekko bo zupełnie nie chce gadać , mówi , że nie ma czasu i znika. Szkoda – co za niefart.

Ale proszę bardzo . Po chwili Iwonka atakuje jakiegoś Niemca . Nie biorę udziału w rozmowie . Gość właśnie odjeżdża ale życzliwie tłumaczy co jak tu działa , jak obchodzić się z parkometrem itp. Okazuje się , że to wcale nie takie oczywiste choć banalnie proste. Że nikt na to nie wpadł w Polsce. Instrukcja na parkometrze dla kogoś kto pierwszy raz się z czymś takim spotyka jest zupełnie nie zrozumiała. Okazuje się , że trzeba sobie w kiosku lub czymś podobnym kupić tekturową wkładkę z zaznaczonymi godzinami. Zaznaczyć godzinę początku parkowania . Włożyć za szybę i m można spadać . Mamy legalnie tyle czasu ile zaznaczyliśmy , proste. Nawet nie trzeba płacić , chyba  że się przegnie. Pan wspaniałomyślnie oddaje nam swoja wkładkę i odjeżdża . Nie wiemy jeszcze jak wiele razy nam się jeszcze przyda , nie tylko w Niemczech. Jednym słowem . Nie zaginać , zafoliować , wiele lat będzie służyć .

Na bazarku rozstawiają się lokalni sprzedawcy . Miód , konfitury , sery , warzywa itp.

Idziemy najpierw do tego kościoła .

Okazuje się , że to kościół św. Bernharda  duży jak jakaś katedra. Najpierw wysoki przedsionek z wizerunkiem Chrystusa z mozaiki i  figurami dwunastu świętych w fasadzie .

Za nim wielka nawa przykryta zieloną od patyny kopułą . Dalej bardzo wysoka dzwonnica otoczona balustradką i zwieńczona zielonym dachem z postacią świętego na czubku . To Bernhard II .

Najpierw wchodzi się po szerokich , wysokich schodach na coś w rodzaju dziedzińca .

Stoją tu dwa duże posagi na wolno stojących kolumnach . Pewnie Piotr i Paweł ale moja wiedza jest za słaba  żeby jednoznacznie to określić .

Wchodzimy do środka . Byłem pewien , że będzie szaro i zimno a tu piękna nawa z białego piaskowca zdobiona błękitnymi ornamentami.  3

Dookoła niej kilkuosobowe loże na piętrze i duże srebrne organy nad wejściem.

Duże okna pod kopułą , sporo światła . Na ścianie obraz Bernharda II . Skromny ołtarz

a zanim …..( to coś ) przedstawiające ostatnią wieczerzę ale nie jak u Michał Anioła tylko z przodu stołu .

===== + =====

Tak jakoś inaczej ale bardzo ładnie to wygląda. Dookoła nawy kilkanaście kolumn a na nich święci .

===== + =====

Sklepienie przedstawiające świętych

reszta błękitno biała , przedstawiające niebo

Wszystko delikatnie popielate i błękitne.

Kościół wybudowano między 1911-1914 rokiem więc nie jest specjalnie stary . Robimy trochę zdjęć i wychodzimy.

 Bazarek już działa na całego . Nic wielkiego kilka straganów z lokalnymi przysmakami i tyle.

Wracamy do auta , wszystko gra mandatu nie ma . Gut ! a raczej DANKE !

Jedziemy dalej , po chwili dojeżdżamy do starego budynku dworca . Przynajmniej tak wygląda. Na budynku widnieje napis Baden. Coś mi tu nie gra . Baden czy w końcu Baden Baden ? Sprawa szybko się wyjaśnia . Okazuje się , że miasteczko do 1931 roku nazywało się po prostu Baden ale często określano je jako Baden w Badeni ( Baden in Baden ) i jakoś tak po skróceniu zostało.

Dworzec okazuje się starą halą targową , no fakt przecież nigdzie nie ma torów 🙂

Ruszamy z wolna dalej niewielką Kaiserallee . Rozwidla się . Po środku skwer z setkami kwitnących , różnokolorowych tulipanów . Między nimi  figura jakiegoś świętego.

===== + =====

Z wolna jedziemy dalej . Po lewej jakaś rzeczka  po prawej piękny kolorowy park pełen kwitnących rododendronów. Szukam miejsca , przejeżdżam obok fantastycznego parku

 teraz na mostek i udaje mi się zaparkować po drugiej stronie rzeczki. Teraz już tylko ta karta i możemy ruszać .

Wzdłuż uliczki kilka małych , bardzo niskich za to głębokich bram , to taki tutejszy styl . jest ich tu więcej , Służą do przemieszczania się miedzy podwórkami ( chyba ? ) .

Coś nas podkusiło żeby wejść w jedną z wąskich uliczek . Okazuje się że każda znich prowadzi do równoległej Langestrasse, która jest głównym deptakiem starego miasta . Wzdłuż niej mnóstwo przepięknych kolorowych kamieniczek . W nich sklepiki , kafejki , małe restauracje .

Jest też sklep Luka Skywalkera , taki lumpex z odzieżą na wagę ::. Ale ceny !!! Niech moc będzie z nami .

Nie wchodzimy.

Przy deptaku fontanna

Dochodzimy do bajkowego , żółtego hoteliku mieszczącego się w dwóch sąsiadujących ze sobą po przeciwnych stronach uliczki budynkach .

Obydwie połączone pokoikiem . Myślę jednak , że to część wspaniałego apartamentu.

Cały hotel obsadzony kwitnącymi właśnie fioletowymi glicyniami. Wyglada to prześlicznie .

 Żółta elewacja w połączeniu z tym fioletem . Cudo.

Przechodzimy przez mostek mocno podglądając innych parkujących dzielnie walczących z parkometrem . Niewiele się nauczyłem. Pal licho . Tu jest parking a u nas miejsca godzinowe. Po chwili mijamy świętego w tulipanach

i ruszamy w stronę wspaniale kwitnącego na biało dużego drzewa .

Za nic nie wiem co to jest. Rewelacja. Unikat. Myślę , że to Platan ale mamy taki w ogrodzie i to wcale niemały ale nigdy jeszcze nie kwitł , może za młody ?

Ścieżka prowadzi na zielone wzgórze . Po sąsiedzku widać jakiś elegancki budynek , przejeżdżaliśmy wcześniej niedaleko od niego . To Kaiserhalle .

Informują o niej tabliczki z reprodukcjami przedstawiającymi ją w swoich najlepszych czasach.

Ordung to ordung . W dolnej części cała masa fajnie pokazanych zakazów

Wspinamy się .

Wzdłuż ścieżki i nie tylko , wszystko obsadzone przepięknie kwitnącymi

kolorowymi , wielkimi Rododendronami i Azaliami.

Kawałek dalej wspaniały wielki okaz Obieli Wielokwiatowej. Imponujący.

Wszystko jak w ogrodzie botanicznym i taką rolę spełnia po części to miejsce.

 Nawet ostrokrzew który u nas ma 1.5 metra ty ma ze dwa pietra.

Nad nami wielkie drzewa . Scieżka kreci się miedzy nimi . Widać rozrastające się po górce korzenie , świetnie to wygląda.

Dochodzimy do zielonego pagórka ze spływającym kaskadami po kamiennych płytach strumieniem. Wszystko pięknie zaprojektowane .

Dalej fontanna , wygląda jak poidełko dla ptaków.

Przez przerwę miedzy drzewami widać drugą stronę doliny , tę z miasteczkiem

Mamy wspaniały widok na wieżę Stiff…. I całe wzgórze Baden…..

Uff , wreszcie na górze

Niestety znowu jest mglisto i poza Starym Miastem niewiele widać a szkoda bo dalej znajduje się zielone wzgórze Merkur… z fajną starą 700 metrową kolejką linową . Skąd mogliśmy wiedzieć ? Nie mieliśmy Baden Baden w planach.

Zbieramy się na dół . Kręcąc się ścieżką trafiamy nad mały staw . Na nim ładna drewniana budka dla ….. kaczek.  O ! są i kaczki.

Jesteśmy prawie na dole , już widać z góry Kaiserhalle . Na fragmencie ogrodzenia przysiada Rudzik. Wiosna na całego.

Kilka metrów dalej można podziwiać ogromnej wielkości klony japońskie . Te ozdobne drzewka zwykle sa wielkości człowieka ale te …. Prawdziwe okazy.

No to jesteśmy w Centralnym Parku ale to moja nazwa . Wielka płaska połać zielonych , wystrzyżonych  trawników z przebiegąjaca przez środek aleją obsadzoną schodzącymi się nad głową wierzchołkami drzew

Po jednej stronie ceglasto-pomarańczowy budynek Kaiserhalle . Jego część to Trinkhale czyli pijalnia wód mineralnych.

Do której jest boczne wejście

W głębi kompleks leczniczych basenów . Szkoda , że pogoda niekąpielowa bo odpuściliśmy a trzeba było iśc bo miejsce imponujące podobne do basenów w Budapeszcie.

Niestety to nie nasze zdjęcie ale co tam 🙂 Warto zobaczyć jak to wygląda latem.

Po drugiej kasyno  i tabliczka z fotografią z dawnych lat

Budynki iście cesarskie .

Kasyno kasynem . W kompleksie odbywają się regularnie różnego rodzaju konferencje , sympozja , prezentacje . Organizowane są różne szczyty , choćby NATO czy  Komitetu Olimpijskiego.

 W 1997 roku Międzynarodowy Komitet Olimpijski nadał Baden-Baden status „miasta olimpijskiego”.

Od frontu budynek z kolumnadą do spacerowania

na ścianach o ceglanej barwie dwanaście dużych obrazów ( murali ) .

Przedstawiają  mityczne postacie z germańskiej historii i mitów .

Ładne miejsce do popijania jakiegoś Johana śmierdziucha

 W środku stoisko z pamiątkami i kasy bo innych leczniczych atrakcji w budynku nie brakuje.

Przed budynkiem kolejna tablica

i zieleniec z klombami

W centraalnej części pośród tulipanów postać Wilhelma    , chyba założyciela tego wszystkiego , patrona

 Jest tu jeszcze wspaniałe rosarium jednak w kwietniu róże nie kwitną więc postanowiliśmy wrócić na Starówkę .

Wracamy przez mostek na rzeczce OSS .

Okazuje się , że to główna rzeka tego miasteczka . od niej nosi nazwę cała dolinka .

Po chwili znowu jesteśmy na głównej ulicy. Kamieniczki palce lizać

===== + =====

szczególnie te z napisami oznaczającymi właścicieli i ich  profesje

między nimi jakiś pomnik i fajna uliczka

Niemiec jak nic 🙂 spodnie za kolana podwiązane rzemykami

Kamienne schodki prowadzące gdzieś w górę

Wchodzimy do malutkiej księgarni .

Od razu interesuje się nami przemiły pan . To wlasciciel w kazdum bądź razie kierownik. W slepiku Mnóstwo pierdółek ale pocztówek jak na lekarstwo. Naszych grafik nie ma w ogóle . Szkoda . Iwonka kupuje kilka ( ? ) i wychodzimy.

Tuptamy wąskimi uliczkami na wzgórze Bahlen …… gdzie stoi ten kościół z miedzianą wysoką wieżą . Po chwili jesteśmy na górze . Dupa .  Kościół zamknięty .

Pstrykam kilka zdjęć ale wieża jest tak wysoka , że ledwo ją na dwa razy ogarniam.

W dali widać jakieś dzbany ustawione na wysokich trójnogach

Kawałek dalej na wzgórzu Schloss  , zamek . Widać go i mury ale dla mnie to za wysoko , jak na dziś.

W dół prowadzi piękna uliczka Hirchstrasse i dwa długie ciągi schodków . Na jednych są nawet odległości do ważniejszych miast np. do Madrytu i….

Wracamy uliczką . Wąska na trzy metry za to z eleganckimi kamieniczkami.

Na jednej piękny mosiężny dzwon , coś dla mnie 🙂

Uliczka palce lizać , wszystko tu niewielkie , W niektórych kamieniczkach małe restauracyjki  , galerie , winiarnie. bardzo sympatyczne miejsce

Ozdobne ogrodzenia , furtki. Ciekawe co to ? Wyglada jak krzesło ale kto , co , jak ? Niemożliwe 🙂

Na koniec okazuje się , że to jest właśnie ta dzieląca żółty hotel na dwoje . Z tej strony wygląda równie pięknie

no i te Glicynie do 3 pietra  Miodzio.

wróciliśmy na deptak

wracamy do wozu , obok Kaiserhalle

Czas się zbierać , kupujemy pieczywo i jazda. Żal tylko tych basenów i kolejki górskiej i wspaniałych widoków z Merkur.

ale kto wiedział , przecież mieliśmy mieć oczy zamknię te . i były „ szeroko ”

 Po chwili mknąłem już autostradą w stronę Bazylei oglądajac z daleka co jakiś czas jakieś stare zamki lub ich ruiny.

Gryzłem się cały czas , jechać przez Strasburg czy Miluzę  ? czy może nawet przez Bazyleę ? Kilometrowo prawie bez różnicy . Połechtał mnie most nad Renem w Strasburgu ale doszliśmy do wniosku , że wrócimy tamtędy , oczywiście jeśli nie będziemy wracali przez Włochy. Iwonka jednak z politowaniem słuchała moich planów twierdząc , że mamy za mało czasu i ledwo co zawiniemy w obie strony.

 Zacząłem główkować . Doszedłem do wniosku , że ma trochę racji ale jest małej wiary i , że sporo się uda. Zgodziłem się tylko z tym że możemy nie zobaczyć Carcassonne  w drodze powrotnej jeśli przyjdzie nam grzać na raz , na wariata ostatniego dnia z Hiszpanii do Warszawy. Wtedy też całkowicie zmieniliśmy plany . Wywróciliśmy wszystko do góry kołami .

Ustaliliśmy , że najpierw robimy Carcassonne a dopiero później przez Pireneje wracamy na drogę do Lizbony. Tak naprawdę nawet nie specjalnie nadkładaliśmy drogi a po drodze można byłoby zahacztyć choćby o Avignion. Kusząca propozycja.

 Strasburg odpuściliśmy .

Przed zjazdem na Miluzę trzeba było się na coś zdecydować i zjeść coś wreszcie. Po stronie Renu  zamajaczyło jakieś malutkie kolorowe miasteczko . Zjechaliśmy. W dali małe wzgórza całe w winogronach  , no nieźle . Pewnie winne miasteczko. Po kilkuset metrach dojechałem do fajnego wąskiego niewielkiego mostu przerzuconego nad równie niewielką rzeczką.

Obok stała jakaś baszta .

Za mostem tory kolejki i stacja obok- EICHSTEFFEN. Po chwili podjechała ładna ,nowa kolejka .

Wjechałem w główna ulicę , na razie jedyną .

Miasteczko ładniutkie . Po obydwu stronach ciąg kolorowych domów .

  Na większości ozdobne wykaligrafowane napisy jak to w Niemczech . Co ciekawe między każdą z posesji brama ale nie taka zwykła.

==== + =====

Część  wbudowana w budynek , każda inna. Za nią dopiero zaczyna się podwórko lub gospodarstwo.

Przed domami kwitnące klematisy . Inny klimat u nas zakwitną pewnie za dwa miesiące.

Szukamy jakiejś restauracji , wreszcie coś jest . Karczma jakiegoś  gościa o swojsko brzmiącym nazwisku OCHLEN , no nie oto nam chodziło . Posiada co prawda dumny napis na szybie „ Regional ist genial”  o  jest nieźle pomyślałem . Ostatecznie nie dowiedzieliśmy się czy to „regional ” dotyczyło żarcia czy lokalnego piwa ?

Znaleźliśmy jeszcze jedną winiarnię ze sprzedażą win normalnych i musujących ale też zamkniętą .

Obok jednej z posesji poważna stacja benzynowa .

Dojechałem do kościoła. Dalej nie było po co się pchać . Szkoda naszego czasu.

Znaleźliśmy warzywniak , chyba i księgarnie .  Regional ist die beste  🙂 Ha , ha.

Popatrzyliśmy trochę na domki i nie znalazłszy żadnej otwartej porządnej knajpy ruszyliśmy na ……..Miluzę.

To całe EICHSTEFFEN ostatecznie okazało się świetnym miejscem na kilkudniową popijawę . Wina oczywiście . Z samochodu knajpy nie znaleźliśmy ale pogrzebałem później trochę w internecie i znalazłem coś !

Tuż za tą stacyjką zaczynał się coś w rodzaju deptaku z winiarni i barkami. To wszystko otwarte raczej w sezonie a jeśli już to wieczorem. Zresztą znalazłem dwa piękne zdjęcia okolicy. Piękna sprawa . Niestety nie w kwietniu.

Po kilku kilometach skręciłem w strone Renu. Wiele sobie po nim obiecywałem . Zupełnie niepotrzebnie.

Najpierw pokazał się szeroki kanał który mnie z miejsca zmylił a dopiero póżniej właściwy Ren . Z jadącego samochodu , przez migające barierki niczego nie było widać . Jakieś nabrzeża , barki . Kilka sekund i Francja.

 

Przed nami  Miluza , Dijon , Lyon , Avignion , Carcassone . Prawie 900km. Dam radę , przynajmniej do Avignionu .

 Cd. część druga  Belfort

====================================================================================================

 img

 

 

 

  

 

======================

 

 

Część  2

 

Belfort

Po kilku kilometach skręciłem w strone Renu. Wiele sobie po nim obiecywałem . Zupełnie niepotrzebnie.

Najpierw pokazał się szeroki kanał który mnie z miejsca zmylił a dopiero póżniej właściwy Ren . Z jadącego samochodu , przez migające barierki niczego nie było widać . Jakieś nabrzeża , barki . Kilka sekund i Francja.

Przed nami  Miluza , Dijon , Lyon , Avignion , Carcassone . Prawie 900km. Dam radę , przynajmniej do Avignionu .

Zaraz za mostem wjechałem pod jakieś spore wiadukty . Po kilku kilometrach trafiliśmy na kładki umożliwiające przejście zwierząt nad autostradą .

Kawałek dalej wystawiony jak pomnik pierwszy  , muzealny już  egzemplarz TGV a raczej jego fragment. Jechaliśmy tak sobie bez zbędnego pośpiechu . Minąłem Miluzę , wjechałem do jakiegoś Belfort i nie zwracając kompletnie uwagi na nazwy i znaki jechałem sobie autostradą przez miasto między ekranami i tyle . Nagle Iwonka się wydziera  . Patrz !!!!

Przez brudna szybę widać wielka górę i wielka twierdzę a raczej FORT . W końcu to BELFORT . Co było robić ? Trzeba było zjechać .

W oddali na wysokim , stromym wzgórzu znajdowała się monumentalna , potężna cytadela. I to taka bardziej współczesna . Żadnych tam wieżyczek i innych krużganków czy hurdycji. U jego podnóża rozłożył się lew z czerwonego piaskowca wielkości sporego …. domu. Lekko ponad dziesięć metrów wysokości i ponad dwadzieścia długości.

Mijając małą starówkę po 200 -300 metrach dojechaliśmy do  parkingu przed twierdzą . Już sam parking otoczony był murami z otworami strzelniczymi. Stąd można było podziwiać całość w pełnej krasie . Z dołu wzgórze bardzo wysokie do tego potężne mury , bastiony , będę nazywał to fortem. Nad wszystkim dumnie powiewająca francuska flaga. Pogoda tylko była lichutka , tak szaro i smutno.

Na parkingu stały poza naszym może ze dwa samochody.

Ogarnęliśmy się trochę i jazda do środka. Umrę w połowie drogi , pomyślałem .  Nagle na ten nasz pusty , zapyziały parking podjechał tramwaj turystyczny z trzema małymi wagonikami ciągnięty przez wiekowego Citroena . Taki mały bus , kurdupel. Miał chyba z 50 lat , a może i więcej . Cienko i śmiesznie wyglądał ale wwoził jakoś turystów na górę i to było najistotniejsze.

Kupiliśmy bilety i grzecznie czekaliśmy na początek podróży . Karawana najpierw przejechała kilkoma wąskimi uliczkami po czym wjechała przez wielką  bramę wkomponowanąw wysokie umocnienia oddzielające miasto od terenu fortu .

Wspinał się ten lichy busik z wolna ,  wąską , wyasfaltowana uliczką dzielnie zostawiając  za sobą kolejne metry . Kręcił się serpentynami pośród murów , przejechał tuż pod samym  lwem . Chwilę później minął jakąś czarna tablicę na której w ostatniej chwili zauważyłem jakby polskiego orzełka . Byłem tak zaskoczony , że aż mi zdjęcie wyszło nieostre. Nie zdążyłem niczego ustawić . Dojechaliśmy do bardzo niskiej i wąskiej bramy od której zaczynał się właściwy fort .

Jakimś cudem zmieścił się do środka , po drodze pokonał jeszcze kilka takich bram a nawet długi , tunel . O dziwo w jakiś magiczny sposób wyrabiał się na wszystkich zakrętach.

Mijaliśmy po drodze bastiony , szańce , umocnienia , prawdziwe grube mury obronne , strzelnice i bunkry.

Wreszcie dojechaliśmy na sam szczyt pod budynek wielkich koszar , który jednocześnie był częścią najwyższych umocnień . Na nim to właśnie znajdował się maszt z flaga tricolores.

Okazało się też , że koszary są platforma widokową z przepiękna panoramą na cały fort i okolicę . Dochodziło się do niej po umocnieniach. Schodkach osłoniętych od pionowych ścian urwiska jedynie niską barierką . Nigdy nie ufam takim sprzętom . Nie raz widziałem i sam łamałem rakie rurki na mrozie a w dole przepaść.

Za to widoki na miasteczko w dole przepiękne , szkoda tylko , że tak szaro . Widać doskonale wieże katedry St. Christopher . Jedna z nich jakby w remoncie , to chyba jakaś tradycja albo klątwa ale o tym później , przecież jeszcze nic o tym nie wiemy.

Całość wypełnia czerwień dachów pokrytych dachówką . Świetnie widoczny układ ulic. W dali współczesna część miasta . Z tej wysokości widok wspaniały  .

Teraz sam fort : mury dokładnie wkomponowane w teren , żadnych pustych miejsc . To nie było miejsce dla rycerzy i łuczników tylko warownia mająca przetrwać bombardowanie.

Stąd dopiero widać potęgę tego miejsca , gwiaździsty układ murów . kształt umocnień . W dole , w pionie sylwetka lwa .

Na samej górze w drodze na koszary mały bastion a w nim trzy proporce w narodowych kolorach.

Panoramę okolicy można podziwiać spoglądając przez płatne lornetki . My tym razem nie zapomnieliśmy, Mamy ze sobą wiekową , radziecką  , po dziadku. Bez żartów .Ruska nie ruska , dla mnie doskonała . Dużo lepsza  niż współczesne dziwadła .

Z każdej strony wystawiony stół , platforma z mapką określającą szczegóły  widoczne do horyzontu .

Tablica  . Tekst Balzak

Jak Balzac powiedział: „Chwała jest słońcem zmarłych.”

La gloire est le soleil des morts

Chwała jest słońcem  zmarłych

Znowu jesteśmy na placu przed koszarami . Jest toaleta . Ho, ho , dokładnie taka jak trzeba . Jak nic rok 1915 J

Już mieliśmy wsiąść do naszego pociągu ale ostatecznie stwierdziliśmy , że w dół damy radę i wszystko na spokojnie przepatrzymy.  Teraz dopiero mogliśmy spokojnie przejść pustymi tunelami , które ciągnęły się jeden po drugim przecinając kolejne umocnienia.  W kilku miejscach można było podziwiać oświetlone eksponaty.  O mały włos przejechałaby nas ta karawana. W tunelach wąsko , nie ma się gdzie schować . Dobrze , że wolno jechał i trąbił co chwilę . Teraz dopiero wdać było jak ich jest dużo a prawie każdy z nich zamykany brama , przed każdym przepaść z przerzucona nad nią podnoszoną kładka .

Wcześniej nie było efektu , nie było tego widać gdyż karawana wjeżdżała w każdy zajmując całe jego wnętrze od ścian do sufitu , robiąc przy tym mnóstwo huku . Robiło się tylko ciemno , głośno  i tyle.  Nie spiesząc się zwiedzaliśmy sobie zielone zakamarki fortu .

Pomału doszliśmy do wyjściowej bramy. Kawałek dalej wmurowana w ścianę wzgórza  czarna , lśniąca tablica . Na niej przedwojenny orzełek i  pamiątkowy tekst .

Okazało się , że podczas kampanii francuskiej  w czerwcu 1940 roku w rejonie walczyła polska 2 Dywizja Strzelców Pieszych, pod dowództwem generała B. Prugara-Ketlinga.  W ostatniej fazie walk dywizja osłaniała przed Niemcami odwrót 45 Korpusu Francuskiego, w którego składzie walczyła. Żołnierze polscy otoczeni przez przeważające siły niemieckie, przekroczyli granicę francusko-szwajcarską gdzie zostali internowani .

No proszę , jak miło .

 Podchodzi do nas trójka turystów . Patrzą na tablicę po czym walą po ….polsku . No proszę , rodacy , kto by się spodziewał.

Teraz walimy do lwa . Jesteśmy na skwerze tuż przed i pod nim . Położony jest pod centralną częścią klifu , jakby po środku cytadeli bezpośrednio pod koszarami . Z tej perspektywy wydaje się dumny i ogromny .

Jest  symbolem heroicznego oporu miasta podczas ataku i oblężenia Belfort przez wojska pruskie w 1870-1871 roku . Oblężenie trwało ponad sto dni . Szesnaście tysięcy Francuzów , z czego tylko 3500 tysiąca stanowili wyszkoleni żołnierze , broniło Belfort przed 40.000 żołnierzy regularnej armii pruskiej. Dopiero po podpisaniu zawieszenia broni , na  rozkaz rządu francuskiego Belfort skapitulowało , jednak pod warunkiem swobodnego i bezpiecznego opuszczenia fortu wraz z bronią i amunicją . Dzięki temu rejon Belfort nie został przyłączony do Niemiec jak pozostała część Alzacji i Lotaryngii .

Lew jest dziełem  Frédérica  Bartholdiego , tego od słynnej Statuy Wolności w Nowym Jorku . Rzeźba w całości została wykonana  z bloków czerwonego piaskowca . Każdy z nich wykonano osobno , przetransportowano pod wzgórze i tutaj złożono w całość. Być może materiał pochodził z pobliskiego kamieniołomu , gdyż ten sam kolor posiada główna brama i katedra o której pochodzeniu materiału coś nie coś wiadomo. Lew od ponad 135 lat czuwa nad miastem  ( 1880 r. ), którego stał się integralną częścią tożsamości .

Tuż pod nim wejście do małych podziemi . To muzeum .

Dowiadujemy się , że Cytadela  BELFORT – to ważny , strategiczny punkt na pograniczu niemieckim, broniący naturalnego przejścia pomiędzy Wogezami a górami Jura (Brama Burgundzka).

Że budowę cytadeli rozpoczęto w 1687 roku i , że ( co już jest dla mnie pewnym zaskoczeniem ) jak większość twierdz francuskich zaprojektował ją i wybudował  francuski inżynier wojskowy i architekt  Sebastian Vauban .

Znam gościa , to ten sam , który stworzył całą sieć francuskich twierdz w Alpach Francuskich i w innych rejonach Francji .

 Ten facet to całkiem ciekawy przypadek . Dla niewtajemniczonych podpowiem , że gość urodził się w 1633 roku i o osiemnastego roku życia służył w wojsku . Zaczął jako kadet a skończył jako marszałek Francji.

W wieku 22 lat został mianowany  inżynierem królewskim. W 1669 roku został wyznaczony przez Ludwika XIV generalnym inspektorem twierdz.

Przez kolejne 50 lat życia brał udział w 53 oblężeniach i 140 bitwach .

Zbudował  33 i przebudował 300 twierdz !!!

Mieliśmy już okazję spotkać się z historią tego pana wcześniej , zimą w Brianson.

Resztę eksponatów oblecieliśmy  bez specjalnego angażowania się .

Po chwili byliśmy na zewnątrz.

Jeszcze tylko kilka zakrętasów i mijamy bramę zewnętrznych umocnień . Po kilku u chwilach jesteśmy przy samochodzie.

Wypadałoby iść teraz na widzianą wcześniej starówkę z rynkiem. Nie ruszamy auta , przejdziemy ten kawałek , zresztą jeszcze mamy ważny bilet .

Uliczki wąskie , kamieniczki ładne  ale trafiamy też na jakieś szarobure , ciemnie miejsca i budynki . Po kilku minutach jesteśmy na placu . Chyba był tu jakiś koncert albo dopiero się odbędzie . Scena , jakieś graty. Nie lubię tego . człowiek chciałby coś fajnego zobaczyć a tu zawsze przy weekendzie  rynki i place zawalone krzesłami i przesłonięte sceną . Który to już raz ?

Na rynku altana ??? to ma nazwę .  Jest też ładny budynek ratusza , na nim flaga .

Przed nami katolicka Katerdra Belfort a raczej Saint-Christophe de Belfort  . Od 1930 roku uznawana za narodowy zabytek Francji .

Budynek została zbudowana jako kościół między 1727 i 1750 rokiem  przez biznesmena Henri Schuller’a , którego syn był tu później kanonikiem .

Został zbudowany z czerwonego piaskowca wydobytego z kamieniołomu w Offremont, trzy kilometry od Belfort. No właśnie , pewnie stąd pochodzi również lew J

Kościół otwarto w 1750 roku . Kroniki podaja , że północną wieżę ukończono dopiero w  1845 roku.

Dopiero jednak w dwudziestym wieku w roku 1979  St. Christopher został podniesiony do rangi katedry.

====================================

Odrapane miejcowy areszt.

Wiezienie  urocze .

Zleciało nam tu trzy godziny ale o co chodzi ? Fajnie i warto było. Odjeżdżamy spod twierdzy . Podobno oświetlony nocą lew tworzy na niebie wraz z twierdzą magiczną scenerię  , podobno   J

Na noc nie czekaliśmy . Lwa zostawiliśmy na pastwę ciemności i ruszyliśmy w dalszą drogę odkrywając jeszcze po drodze w bezpośredniej bliskości cytadeli półkoliste czapy bunkrów . Porośnięte trawą , ukryte wśród zieleni , absolutnie niewidoczne z góry . Nie zatrzymywaliśmy się już Po dziesięciu minutach opuściliśmy Belfort . Za miastem przejechałem jeszcze pod żelbetonowymi wiaduktami po których śmiga TGV i już bez przerw jechaliśmy w stronę Dijon. Niestety Francuzi zaczęli się bezlitośnie upominać o opłaty za autostrady . Coraz bardziej doceniałem nasz piękny nadwiślański kraj. Ceny bez porównania .

 

Belfort

 IMG

 

 

dsc

 

======

 

 img